Als je het éénmaal weet kun je het niet meer ontweten.

Ok, de nieuwe website is online. Ik ben er blij mee hoor, daar niet van. Maar om hier zo’n bericht van te maken met een illustratie en slingers gaat mij eigenlijk te ver. De website is er namelijk niet voor mij maar voor jou, de lezer. Dat klinkt vanzelfsprekend en dat is het ook.

Relevant voor mij zijn de stappen die ik heb gemaakt in het leren begrijpen wie ik ben, waarom ik doe wat ik doe. En waarom en voor wie fotografeer ik eigenlijk? Het stellen van deze vragen aan mijzelf was spannend en toch ook wel confronterend. Om af te stappen van cliche’s en te reageren en te schrijven zoals ik voel, denk en praat is een proces op zich. Vaak komen de woorden op momenten dat ik er niet over nadenk. Tijdens een wandeling, onder de douche of ergens tussen slaap en wakker worden ontstaan gedachten en ideeën en vormen de woorden zich op de één of andere manier vanzelf. Ik vertrouw er op dat juist die gedachten en woorden op die momenten eerlijk en van mijzelf zijn. 

Het interessante is dat na dit proces van het schrijven voor de website ik niet meer terug kan naar het zogenaamd verantwoord schrijven en bijvoorbeeld rekening hou met wat “men” van mij verwacht. In de eerste plaats, wie is “men”? En in de tweede plaats heb ik die zelfopgelegde beperking zelf bedacht. Dus ja, er is geen weg terug meer. Schrijven van uit mijn onderbuik en het hart op de tong is normaal geworden en voelt enorm bevrijdend.

Oh ja, voor het geval we gaan fotograferen is de essentie van deze blog over mijn schrijf en positionering proces een wezenlijk onderdeel van mijn briefing aan jou. Dan weet je in ieder geval wat je te wachten staat. Confronterend, bevrijdend ook om je echt uit te spreken en verhelderend voor jouw positionering. Best een mooie basis voor de fotografie richting.